ŚCIEŻKA PRZYRODNICZO-DYDAKTYCZNA "PRZEZ GÓRĘ CHROBREGO W GŁUCHOŁAZACH"
Długość trasy: 5,0 km, czas przejścia 1h 45'.
Ścieżka rozpoczyna się w części zdrojowej Głuchołaz przy fontannie z Amorem, skąd przechodzi na biegnącą wzdłuż prawego brzegu Białej Głuchołaskiej promenadę spacerową. Na samym jej początku wyznaczono przystanek nr 1 - „Żegnalce”. Na uwagę zasługują tu wspaniałe pomnikowe okazy buków (Fagus) rosnących na północnym stoku Góry Parkowej. Obszar lasu objęto ochroną prawną jako rezerwat „Las Bukowy”. Przy promenadzie spacerowej znajdują się też pochodzące z XVI wieku sztolnie po eksploatacji złota. Drążono je w złożu pierwotnym wzdłuż żył kwarcowo-skaleniowych z uwagi na występujący w sztolniach specyficzny mikroklimat (małe roczne wahania temperatury oraz dużą wilgotność powietrza) zamieszkuje je sześć gatunków nietoperzy, w tym bardzo rzadki podkowiec mały (Rhinolophus hipposideros) oraz reliktowe owady bezskrzydłe, skorupiaki (Crustacea) i pajęczaki (Arachnida).Wyznaczono tu przystanek nr 2 – „Podkowiec”. Przy promenadzie można również zaobserwować ciekawe odsłonięcia dolnodewońskich łupków kwarcowo – łyszczykowych. Dalej ścieżka wychodzi na ulicę gen. Władysława Andersa, odbija w lewo, prowadząc między ośrodkami wypoczynkowymi „Czerwony Kozioł” i „Skowronek”. Dalej ścieżka przechodzi między domami jednorodzinnymi i obok ogrodzenia ujęcia wody głuchołaskich wodociągów. Po dotarciu do bramy wjazdowej na teren ujęcia wody, ścieżka ostro skręca w lewo, wchodząc do lasu. Po przejściu kilkudziesięciu metrów dociera do przystanku nr 3 - "Złoty Szlak". Powierzchnię około 9 ha na tarasie akumulacyjnym po wewnętrznej stronie zakola Białej Głuchołaskiej zajmuje rezerwat geologiczno-krajobrazowy "Nad Białką". W XII i XIII wieku, z naniesień rzecznych (żwiry i piaski złotonośne) eksploatowano tu złoto.
Opracowano na podstawie materiałów informacyjnych ZOPK.
Oznakowanie wszystkich ścieżek – biały kwadrat z zieloną przekątną
Do dziś przetrwały relikty szybów po odkrywkowej eksploatacji w postaci mis i zagłębień, pozostałości płuczek oraz liczne usypiska i zwały przemytego materiału. Obecnie cały teren porośnięty jest lasem mieszanym z przewagą świerka (Picea) i sosny (Pinus). Następnie ścieżka biegnie około 500 metrów urwistym, porośniętym mieszanym lasem bukowym stokiem Przedniej Kopy (wspaniałe widoki na malowniczy przełom Białej Głuchołaskiej) aż do stromego podejścia w górę suchym łożyskiem potoku. Odtąd wąska dróżka prowadzi aż na szczyt, przecinając kolejno ”Średnią” i „Górną Świńską Drogę” oraz niebieski szlak pieszy. Po jego przecięciu ścieżka prowadzi do „Wiszących Skał” i dalej na szczyt Przedniej Kopy (495 m n.p.m.), na którym znajduje się przystanek nr 4. Zbiegają się tu 2 piesze szlaki turystyczne: żółty i czerwony oraz zielona ścieżka przyrodnicza. Jeszcze kilka lat temu stało tu schronisko z kamienną wieżą widokową, obecnie w remoncie. Ze szczytu Przedniej Kopy ścieżka schodzi w kierunku zachodnim, dosyć stromym zejściem przecinając Drogę Krzyżową z zespołem kaplic przedstawiających kolejne Stacje Męki Pańskiej, dochodzi do odrestaurowanego Parku Zdrojowego. Znajduje się tu ostatni już przystanek nr 5. W parku rosną liczne egzoty, dobrze prezentuje się roślinność alpejska. Przepływający przez park strumień został obudowany urządzeniami służącymi do wykonania samodzielnych zabiegów wodoleczniczych. Z Parku Zdrojowego wychodzimy alejką spacerową obok kawiarni „Amorek”.
